Τελειώνει η χρονιά φέτος... Μία χρονιά πολύ ιδιαίτερη, με πολλά σκαμπανεβάσματα!
Θελήσαμε τελειώνοντας να πάρουν τα παιδιά όμορφες αναμνήσεις από το Νηπιαγωγείο και φωτεινές!
Πήραμε λοιπόν καμβάδες και τέμπερες και χρησιμοποιώντας στένσιλ και διάφορες τεχνικές που μας έβγαιναν εκείνη τη στιγμή με τα παιδιά, φτιάξαμε ένα αναμνηστικό.
Ένας πολύχρωμος ήλιος τους συστήνεται:
"Με λένε Ήλιο! Πώς; Εσένανε παιδί;"
(Στίχος από το ποίημα του Δ. Μανθόπουλου "Με λένε ήλιο"
Με λένε Ήλιο κι ήρθα να σου συστηθώ.
Ίσως να μ’ έχεις ακουστά , τάχα ποιος ξέρει;
Της γνωριμίας μπορεί να σφίξαμε το χέρι
κι άλλη φορά, που δε μπορώ να θυμηθώ.
Με λένε Ήλιο. Τ’ όνομά μου είναι μικρό
και μικροπράγματα γι’ αυτό θα σου θυμίζει:
Ένα μπουμπούκι μυγδαλιάς δειλά που ανθίζει,
ένα κεράσι, ένα τριαντάφυλλο πυρό,
μία μελισσούλα , το φτωχούλη δουλευτή
το μέρμηγκα, λευκή μια πεταλούδα
ένα τζιτζίκι στην ξερή του πεύκου φλούδα,
της ξεγνοιασιάς απλήρωτο τραγουδιστή.
Με λένε Ήλιο . Πώς ; Εσένανε Παιδί;
Τ’ όνομα τάχα της Χαράς κι έτσι το λένε;
Σύντροφε γκαρδιακέ και μπιστεμένε
σφίγγω το χέρι σου και … Χαίρομαι Πολύ!
Βαρκούλες ταξιδεύουν στον πίνακα που φτιάξαμε και ο ήλιος γράφει στο πανί της πιο μεγάλης βάρκας:
Τρέξε...
Παίξε...
Γέλα...
Γιατί είσαι παιδί! Να χαρείς το καλοκαίρι σου!
