Με τον Έλμερ μαθαίνω ότι είμαι ένας και μοναδικός.

 O Έλμερ φέτος, μας δίνει πολλές φορές αφορμή για συζήτηση καθώς μας κρατάει καθημερινά συντροφιά με το ημερολόγιο.

Σήμερα λοιπόν, μας βοήθησε να προσεγγίσουμε ένα θέμα, που πάντα μας απασχολεί και μας προβληματίζει. Στην καθημερινή παρατήρηση των παιδιών διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν παιδιά με έλλειψη αυτοπεποίθησης, παιδιά με ηγετικές τάσεις, παιδιά που περιμένουν από τους άλλους να πάρουν πρωτοβουλίες και για τα ίδια, αλλά όλα τα παιδιά πρέπει να πιστέψουν στον εαυτό τους, στις δυνατότητες και στην αξία τους.

                  Ότι δηλαδή: Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ.

                       Διαβάσαμε το βιβλίο «Έλμερ ο Παρδαλός Ελέφαντας»

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα κοπάδι ελέφαντες...Κάποιοι έτσι, κάποιοι αλλιώς, καθένας διαφορετικός, μα όλοι πάντα χαρωποί κι όλοι τους ίδιο χρώμα: γκρι. Ο Έλμερ ήταν διαφορετικός. Ο Έλμερ ήταν παρδαλός. Ο Έλμερ ήταν κίτρινος και πορτοκαλής και κόκκινος και τριανταφυλλής και γαλάζιος και μαβής και πράσινος και μαύρος και λευκός. Ο Έλμερ δεν είχε διόλου χρώμα ελεφαντένιο

Στη συνέχεια άρχισε μία συζήτηση που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των παιδιών: Πώς είναι εξωτερικά ο καθένας, τι του αρέσει, τι δεν του αρέσει, τι τον τρομάζει, τι αγαπάει, με τι παίζει, τι τον θυμώνει, τι φαγητό του αρέσει.

Το συμπέρασμα; Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Και είναι τόσο σπουδαίος και 

σημαντικός όσο και όλοι οι άλλοι. 

Στη συνέχεια βάψανε κι κόψανε τον Έλμερ.

Τον κολλήσαμε σε χαρτόνι και κόλλησαν κομματάκια γλασέ σχηματίζοντας ένα καδράκι.

                     Ο καθένας μετά ζωγράφισε αυτό που πιστεύει ότι τον κάνει μοναδικό.