Στα πλαίσια του προγράμματος Teachers 4 Europe "Της Ευρώπης ο καιρός", ψάξαμε και βρήκαμε θρύλους, παραδόσεις, ποιήματα και τραγουδάκια που ΄χουν σχέση με τον καιρό από διάφορες χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης.
Ευχαριστώ πολύ την Αθηνά Δαραβίγκα, μαμά παιδιού μας, και τη Βασιλική Τζίντζιου, καθηγήτριες γαλλικών και αποσπασμένες στο γραφείο Σχολικών Δραστηριοτήτων για την πολύτιμη βοήθειά τους.
Η Αθηνά μου είπε ένα γαλλικό μύθο:
Η Υπαπαντή
Κάποιες
γαλλικές παροιμίες λένε:
«Την ημέρα της Υπαπαντής, η ημέρα μεγαλώνει
δύο ώρες».
«Την
ημέρα της Υπαπαντής, ο χειμώνας γίνεται πιο ήπιος ή γίνεται πιο βαρύς»
«Την ημέρα της Υπαπαντής, ο χειμώνας είναι
στα τελευταία του»
Γιατί αυτή η γιορτή αντιπροσώπευε για τον λαό
και κυρίως για τους χωρικούς το επερχόμενο τέλος του χειμώνα και το μεγάλωμα
της ημέρας.
Σύμφωνα με μια λαϊκή παράδοση, μπορούσαν
επίσης να προβλέψουν τον καιρό των 40 επόμενων ημερών.
Αν
την ημέρα της Υπαπαντής (2 Φεβρουαρίου)
Κάνει
την εμφάνισή του ο ήλιος
Η
αρκούδα θαμπωμένη από τη λάμψη του,
επιστρέφει
στη φωλιά της
Και
ο νοικοκύρης φροντίζει το σανό του.
Γιατί
ο χειμώνας , όπως και η αρκούδα
θα
παραμείνει ακόμα 40 μέρες.
Αλλά ότι κι αν γίνει , είτε κάνει καλό καιρό,
είτε κάνει κρύο, είτε χιονίσει, είτε βρέξει, υπάρχει ένα έθιμο το οποίο
παραμένει στο πέρασμα των αιώνων και στο οποίο κανείς δε μπορεί να αντισταθεί:
Είναι η παράδοση να ετοιμάζουν και να τρώνε εκείνη την ημέρα, κρέπες.
Είπα στα παιδιά το μύθο. Τον συζητήσαμε, τον δραματοποιήσαμε και τον ζωγραφίσαμε:
Η Αθηνά με τη Βασιλική μας επισκέφτηκαν και έπεσαν μαζί μας.
Είδαμε μαζί στο χάρτη της Ευρώπης πού είναι η Γαλλία και μας είπαν κάποια πράγματα για τη ζωή των κατοίκων και τον καιρό εκεί.
Μας διάβασαν το μύθο της Υπαπαντής στα γαλλικά και τα παιδιά προσπαθούσαν από τις κινήσεις τους να καταλάβουν τι μας λένε:
Στη συνέχεια μας έμαθαν ένα γαλλικό τραγουδάκι που μιλάει για τον ήλιο και τον ερχομό της άνοιξης και τραγουδιέται σαν το "Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ".
Το τραγουδάκι είναι αυτό:
Το ακούσαμε και το παίξαμε πολλές φορές. Τα παιδιά ξετρελάθηκαν.
Μας είπαν πώς λέγονται τα καιρικά φαινόμενα στα γαλλικά:
Σας ευχαριστούμε πολύ Αθηνά και Βάσω και σας περιμένουμε πάλι στο Νηπιαγωγείο μας.
Η Αθηνά μου είχε στείλει και αυτό το γαλλικό τραγουδάκι για τη βροχή που το ακούσαμε και το παίξαμε πολλές φορές.
Κάναμε και αυτό το αγγλικό ποίημα - αίνιγμα αλλά δεν έχω φωτογαρφίες να ανεβάσω.
Μιλήσαμε για τις αλκυονίδες μέρες και για τον ελληνικό μύθο της αλκυόνης.
Αλκυονίδες μέρες ονομάζονται οι μέρες εκείνες του Ιανουαρίου, οι οποίες έχουν καλό καιρό και ηλιοφάνεια. Πρόκειται για αρχαία ελληνική ονομασία, που προέρχεται απ' τον Αριστοτέλη.
Ο μύθος της Αλκυόνης
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Αλκυόνη ήταν κόρη του Αιόλου, του θεού των ανέμων. Ζούσε στα ακρογιάλια της θάλασσας με τον άντρα της, τον Κήυκα, και αισθάνονταν τόσο πολύ αγαπημένοι και ευτυχισμένοι, ώστε παρομοίαζαν τους εαυτούς τους με το ζευγάρι των θεών, Δία και Ήρα. Για την ασέβειά τους, όμως, αυτή, ο Δίας οργίστηκε τόσο πολύ που μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο. Η Αλκυόνη, χωρίς να γνωρίζει τι είχε συμβεί, έτρεχε παντού τρελαμένη για να βρει τον αγαπημένο της σύζυγο. Οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και τη μεταμόρφωσαν στο θαλασσοπούλι, την Αλκυόνα, που μοιάζει να ψάχνει στις θάλασσες για να βρει το χαμένο της σύζυγο.
Η δυστυχία, όμως, της Αλκυόνης δε σταμάτησε εδώ. Αντίθετα απ' τα άλλα πουλιά που γεννούσαν την άνοιξη, μες στην καλοκαιρία, η Αλκυόνα γεννούσε μες στη βαρυχειμωνιά, οπότε τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας της άρπαζαν τα αυγά ή τα νεογέννητα πουλάκια, κάνοντάς την να κλαίει σπαραχτικά. Για άλλη μια φορά, οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και ο Δίας πρόσταξε για 15 μέρες μες στο Γενάρη να κοπάζουν οι άνεμοι και ο ήλιος να ζεσταίνει τη φύση, ώστε να μπορέσει η Αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά και τα πουλάκια να μπορέσουν να πετάξουν.
Είδαμε το παρακάτω βιντεάκι:
Σε αυτό το βίντεο ακούσαμε το κελάηδημα της Αλκυόνης:
Τα παιδιά ζωγράφισαν το αίνιγμα της αλκυόνης:
Φτιάξαμε την αλκυόνα με την παλάμη μας:
Ασχοληθήκαμε με τον αγαπημένο μου ιρλανδέζικο μύθο,
"Το ουράνιο τόξο, το δοχείο του χρυσού και ο καλικάντζαρος":
Αυτός είναι ο πιο γνωστός μύθος για το ουράνιο τόξο. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, στο τέλος κάθε ουράνιου τόξου υπάρχει ένα δοχείο γεμάτο χρυσό που φρουρείται από έναν καλικάντζαρο. Ο καλικάντζαρος - φρουρός του θησαυρού είναι πονηρός και εάν υποψιαστεί πως ο θησαυρός κινδυνεύει να ανακαλυφθεί από έναν άνθρωπο, επιχειρεί να εξαπατήσει τον άνθρωπο και να τον αποπροσανατολίσει, κρατώντας για πάντα δικό του το θησαυρό.
Ας φτιάξουμε λοιπόν το ουράνιο τόξο και στην άκρη του το τσουκάλι με το θησαυρό.
Τι λέτε να είναι αυτός ο θησαυρός; Είναι χρυσάφι λέει ο μύθος. Εμείς όμως αποφασίσαμε ότι θέλουμε στο τέρμα του Ουράνιου Τόξου να βρούμε το δικό μας θησαυρό. Που είναι κάτι πολύτιμο για τον καθένα και όχι απαραίτητα χρυσός και χρήματα:
Για άλλον μία αγκαλιά από τη μαμά, για άλλον η αγάπη, για άλλον η ειρήνη, για άλλον η μαμά και ο μπαμπάς, το παιχνίδι με τα αδέρφια τους, μία βόλτα με τους φίλους τους...
Αποφασίσαμε να κάνουμε το ουράνιο τόξο και το τσουκάλι στο οποίο καταλήγει και να κρύψουμε εκεί μέσα το δικό μας πολύτιμο θησαυρό!!!
Κόψαμε το τσουκάλι....
Διαλέξαμε λωρίδες και φτιάξαμε το ουράνιο τόξο...
Στη μία άκρη του κολλήσαμε το τσουκάλι και στην άλλη το σύννεφο όπου ζουν οι νεράιδες.
Ρίξαμε χρυσόσκονη, αφού κρύβει μέσα του ένα θησαυρό: Το δικό μας θησαυρό.
Και μέσα ζωγραφίσαμε το θησαυρό μας που για τον καθένα είναι διαφορετικός:
Μάθαμε το γνωστό ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι:
Βρέχει χιονίζει
τα μάρμαρα ποτίζει.
Η γάτα μαγειρεύει
και ο ποντικός χορεύει.
Ψάξαμε και βρήκαμε κάτι ανάλογο στα αγγλικά:
Rain on the roof trops
rain on the trees.
Rain on the green grass.
but not on me.
Ένα ξεχασμένο γράφημα που είχαμε κάνει στην αρχή του προγράμματος για τα αγαπημένα μας καιρικά φαινόμενα:
Όλες οι δραστηριότητες έγιναν συνεργατικά με τη συνάδελφό μου Χρυσάνθη Δόλγερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου