"Το μικρό χωριό στο βουνό όπου τα παιδιά δε χαμογελούσαν ποτέ", της Ελένης Φτιάκα, μας βοήθησε να συνδέσουμε τις δράσεις μας για την Αctionaid με Τα βήματα για τη ζωή και το Μάθημα 49. Παίζουμε και φερόμαστε δίκαια! Ίσα δικαιώματα

Σήμερα το μάθημά μας στα Βήματα για τη ζωή ήταν το μάθημα Μάθημα 49. " Παίζουμε και φερόμαστε δίκαια! Ίσα δικαιώματα"

Όταν ένα παιχνίδι , δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, είναι δίκαιο να το χρησιμοποιούν όλα τα παιδιά.Οι στρατηγικές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν είναι να το μοιραζόμαστε, δηλαδή να παίζουμε μαζί,η ανταλλαγή και να περιμένουμε τη σειρά μας.Αυτά αναφέρονται στο βιβλίο στην εισαγωγή του μαθήματος.

Στόχοι είναι να κατανοήσουν ποιοι είναι οι σωστοί τρόποι για να παίζουν δίκαια. (να μοιράζονται, να ανταλλάσσουν,να περιμένουν τη σειρά τους.

Να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να ενεργούν με βάση αυτό που δίκαιο και  .ν μη βιάζονται να ενεργούν

Είδαμε τις παρακάτω εικόνες που μας βοήθησαν στην εξέλιξη της συζήτησης.

 Γράψαμε τις λύσεις που πρότειναν τα παιδιά για να είναι και τα 2 παιδιά ευχαριστημένα και τις εφαρμόσαμε παίζοντας παιχνίδια ρόλων.

 Ο Κωνσταντίνος ήταν μαζί μας και σήμερα και παρακολουθούσε.

 Με αφορμή τον Κωνσταντίνο και τις δράσεις τηςAction aid που κάνουμε αυτές τις μέρες με τίτλο 

" Στείλε όλους τους φίλους μου στο σχολείο", σκέφτηκα να κάνουμε μία σύνδεση ανάμεσα στα 2 θέματα.

"Παιδιά, είναι δίκαιο να πάμε εμείς στο σχολείο και ο Κωνσταντίνος όχι;"

Και έτσι άρχισε η συζήτηση.

Όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα, άρα όλα τα παιδιά πρέπει να πάνε στο σχολείο. 

Και τα παιδιά με οποιουδήποτε είδους αναπηρία.

Ναι,αλλά σε τι σχολείο πρέπει να πηγαίνουν; Σε ένα διαφορετικό σχολείο, ή σε ένα σχολείο όλα τα παιδιά μαζί;

Φυσικά τα παιδιά προβληματίστηκαν και μπερδεύτηκαν και δεν ήξεραν τι να απαντήσουν,

Και πάλι ο Κωνσταντίνος μας βοήθησε. 

Είναι τόσο ευτυχισμένος μαζί μας!!!

Και εμείς τον βοηθάμε να κάνει ό,τι δε μπορεί!!!

Διάβάσαμε το βίβλίο της Ελένης Φτιάκα "Το μικρό χωριό στο βουνό όπου τα παιδιά δε χαμογελούσαν ποτέ".

Το παραμύθι παρουσιάζει ένα χωριό στο οποίο οι γονείς έκαναν τα πάντα για την εκπαίδευση των παιδιών τους και για το λόγο αυτό είχαν ένα διαφορετικό σχολείο για κάθε διαφορετική κατηγορία παιδιών (π.χ. σχολείο για παιδιά με προβλήματα όρασης, σχολείο για μικρές διάνοιες, σχολείο για παιδιά με μεγάλο μπόι κτλ.).Τα παιδιά όμως δεν χαμογελούσαν ποτέ. Μέχρι που ήρθε μια σοφή δασκάλα και τους πρότεινε να δημιουργήσουν ένα μεγάλο και χαρούμενο σχολείο στο οποίο θα πήγαιναν όλα τα παιδιά του χωριού. Στο σχολείο αυτό πήγαν όλοι οι δάσκαλοι από τα προηγούμενα σχολεία και όλος ο εξοπλισμός. Το αποτέλεσμα ήταν ότι σε αυτό το σχολείο τα παιδιά όχι μόνο μάθαιναν, αλλά και γελούσαν!

Το παραμύθι έχει εικονογραφηθεί από παιδιά νηπιαγωγείου. Παρουσιάζει ουσιαστικά την ιδέα της ενιαίας εκπαίδευσης, με τρόπο που να είναι κατανοητός από παιδιά μικρής ηλικίας και ανατρέπει την παραδοσιακή αντίληψη ότι τα παιδιά με ειδικές ανάγκες πρέπει να εκπαιδεύονται στο ειδικό σχολείο από ειδικούς δασκάλους.

Στα παιδιά έγινε κατανοητό με αυτό τον τρόπο ότι τα παιδιά με αναπηρίες δεν τα απομονώνουμε. Έχουν βέβαια τους δικούς τους δασκάλους , που μπορούν να τους προσφέρουν όσα χρειάζονται , αλλά είναι σε ένα σχολείο μαζί με όλα τα παιδιά.

Και έτσι είναι όλα χαρούμενα

 Φτιάξαμε 2 ομαδικές εργασίες :

Στη μία τα παιδιά πηγαίνουν όλα μαζί στο ίδιο σχολείο που έχει ανοίξει τις πόρτες του και τα υποδέχεται .

Ξεκινάμε με λατρεμένη οδοντόβουρτσα.

 Φτιάξαμε ένα τεράστιο σχολείο να τους χωράει όλους:

 Ένας γελαστός και χαρούμενος ήλιος:

 Ράμπες για τα καροτσάκια...

 Και ένα χαρούμενο  σχολείο γεμάτο λουλούδια με ορθάνοιχτες πόρτες:

Και φυσικά με χαρούμενα και γελαστά παιδάκια:

 Έτοιμο το χαρούμενο σχολείο μας:

Η δεύτερη ομαδική εργασία δεν ήταν τόσο χαρούμενη.

Εδώ το κάθε παιδί είχε το δικό του σχολείο ανάλογα με την αναπηρία του, ή την ιδιαιτερότητά του.

 Έτοιμη και η δεύτερη αφίσα μας  με τα λυπημένα παιδάκια.

 Χρησιμοποιώντας τους χάρτινους φίλους μας από την Actionaid, τους ετοίμασα το παρακάτω φύλλο εργασίας: