...Το Νηπιαγωγείο μ' αρέσει πιο πολύ.: Ετίναξαν την ανθισμένη αμυγδαλιά με τα χεράκια τους.

Χθες το πρόγραμμα είχε «Βήματα για τη ζωή».

Σε κάποια στιγμή την άλλη εβδομάδα θα κάναμε αμυγδαλιά. ‘Ήδη οι γονείς είχαν φέρει πολλά πράγματα σχετικά, όπως κάθε φορά (Αμύγδαλα σε διάφορες μορφές , σοκολάτες, περιτυλίγματα).

Αλλά το πρωί 2 παιδάκια ήρθαν με κλαδιά αμυγδαλιάς στο χέρι και αλλαγή σχεδίων για μία ακόμη φορά.

Δυστυχώς έβρεχε και δε μπορέσαμε να βγούμε έξω να δούμε τις αμυγδαλιές που έχουμε κοντά στο σχολείο μας.

Παρατηρήσαμε λοιπόν τα κλαδιά που είχαμε στην τάξη και αμυγδαλιές που βρήκαμε στο internet.

Το τραπέζι μας γέμισε! !Μμμμμμμ!!!!!!!!

Τα παρατηρούμε όλα και ανυπομοΝούμε πότε θα τα φάμε!!!

Διαβάσαμε το μύθο της αμυγδαλιάς:

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑΣ

Ήταν κάποτε στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς. Ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα. Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία. Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε την πατρίδα του και η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο τον άφησε να γυρίσει πίσω και αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικός της.

Έτσι κι έγινε και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της για χρόνια ώσπου μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της. Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο για να μπορεί ναπεριμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της. Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας : η Αμυγδαλιά.

Μετά από χρόνια και όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη βρήκε την αγαπημένη του και πιστή γυναίκα, όχι περιστοιχισμένη από μνηστήρες αλλά ένα ξερό δέντρο δίχως φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου. Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις αγκάλιασε τον κορμό της και τότε εκείνη πλημμύρισε ανθούς στη μέση του χειμώνα νικώντας το θάνατο.

Διαβάσαμε το ποίημα του Γ. Δροσίνη "Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά" και το ακούσαμε μελοποιημένο.

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

με τα χεράκια της

κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη

η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.

Κι εγέμισ’ από άνθη...

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή

γλυκά τη φίλησα

της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή

κι έτσι της μίλησα:

Της τίναξα όλα τ’ άνθη...

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά

τι τόσο βιάζεσαι;

Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,

δεν το στοχάζεσαι;

Μονάχη της θε να `ρθει...

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά

τα παιχνιδάκια σου

σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά

και τα γυαλάκια σου.

Σκυφτή γριούλα...

Τους άρεσε πάρα πολύ το ποίημα και το τραγούδι και μείναμε λίγο παραπάνω:

Ψάξαμε πληροφορίες και βρήκαμε την ιστορία του τραγουδιού.

Αυτή είναι η γυναίκα για την οποία ο Δροσίνης έγραψε το ποίημα:

Και αυτή είναι η ιστορία που τη βρήκα ΕΔΩ

Το παρασκήνιο στο ποίημα του Γεώργιου Δροσίνη, “Ανθισμένη Αμυγδαλιά”, αφορά μία χαριτωμένη μούσα. Ήταν η ξαδέλφη του, Δροσίνα Δροσίνη. Η ιστορία είναι η εξής: η Δροσίνα ήταν 16 χρονών και φοιτούσε στο Αρσάκειο, όταν ο ξάδελφός της, επισκέφτηκε την οικογένειά της στα Πατήσια. Ο Δροσίνης είχε μόλις γυρίσει απ” τη Γερμανία, όπου σπούδαζε Ιστορία της Τέχνης. Νέος, όμορφος, καλλιεργημένος, ήταν τέλειος “δάνδης” της εποχής. Η Δροσίνα όμορφη, γλυκιά και πολύ φρέσκια. Ο Γεώργιος Δροσίνης. Ένα πρωί, ο Δροσίνης άνοιξε το παράθυρο να μπει φως και είδε τη νεαρή ξαδέρφη του στον κήπο, να κάθεται κάτω από ένα ανθισμένο δέντρο. Σύμφωνα με το ποίημα, το δέντρο ήταν μια αμυγδαλιά. Άλλοι λένε ότι, στην πραγματικότητα, ήταν νεραντζιά. Η κοπέλα κούνησε τον ανθισμένο δέντρο και τα άνθη την έλουσαν. Η σκηνή τον ενθουσίασε και ο νεαρός ποιητής έγραψε το θρυλικό ποίημα. Την εποχή εκείνη, ο Δροσίνης δημοσίευε τα ποιήματά του, με το ψευδώνυμο “Αράχνη”. Η “Ανθισμένη Αμυγδαλιά” δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1882, στο σατυρικό περιοδικό “Ραμπαγάς”....

Το τραγούδι του πολέμου

Η “Ανθισμένη Αμυγδαλιά” μελοποιήθηκε από τον Γεώργιο Κωστή, ένα ράπτη απ” το Άργος, κατά τη διάρκεια της επιστράτευσης του 1885. Η Βουλγαρία είχε μόλις καταλάβει την περιοχή της Ανατολικής Ρωμυλίας και στα Βαλκάνια είχαν ξεσπάσει αναταραχές. Τότε, αποφασίστηκε γενική επιστράτευση, που διήρκησε οχτώ μήνες. Οι ελληνικές δυνάμεις προχώρησαν μέχρι τα ελληνοτουρκικά σύνορα στην Ήπειρο και τη Θεσσαλία, για να είναι σε ετοιμότητα. Τότε γράφτηκε η μελωδία. Αποτέλεσμα της επιστράτευσης, ήταν ότι το μελοποιημένο ποίημα του Γεώργιου Δροσίνη, διαδόθηκε σε όλο το στράτευμα. Κάθε στρατιώτης σιγοτραγουδούσε, για τα άνθη που έλουσαν τα μαλλιά και την πλάτη μίας κοπέλας, καθώς όδευε προς ένα πιθανό πόλεμο. Από τους στρατιώτες, έφτασε και στον υπόλοιπο κόσμο. Έγινε και καντάδα, που ακουγόταν κάτω από τα παράθυρα των ωραίων δεσποινίδων της εποχής. Σε όλη την Ελλάδα δεν υπήρχε άνθρωπος, που να μην το ψιθύρισε σε μια ρομαντική στιγμή, ή να μην το τραγούδησε σε μία παρέα....

Κάναμε τις δικές μας αμυγδαλιές που τις τινάξαμε και μας σκέπασαν με τα άνθη τους.

Οδοντόβουρτσα για το φόντο...

Πινέλο για τον κορμό...

Δαχτυλάκια και φελλοί για τα λουλούδια που μας σκέπασαν:

Φτιάξαμε μπισκότα με αμύγδαλα.

Παίξαμε ένα παιχνίδι:

Ο καθένας πήρε τρία αμύγδαλα.

Σε ένα χαρτόνι στερέωσα κυπελλάκια ο΄που το κάθε παιδί από κοντινή απόσταση έπρεπε να προσπαθήσει να βάλε τα αμύγδαλά του. Αλλά το κάθε κυπελλάκι επάνω είχε αριθμούς από το 1 ως το 10 ανάλογα με τη θέση του στο χαρτόνι και άρα με το βαθμό δυσκολίας.

Ο καθένας με τησ ειρά προσπαθεί να βάλει τα αμύγδαλα στα κυπελλάκια. ΧΑΜΟΣΣΣΣ!!!!!!!

Καταγράφουμε τους βαθμούς που παίρνει ο καθένας .

Στο τέλος βγαίνει ο νικητής:

Το παιχνίδι το είχα δει σε κάποο βιβλίο δραστηριοτήτων, αλλά δε θυμάμαι σε ποιο. Αν κάποιος το ξέρει ας μου το γράψει να το βάλω.

Αλλά νικητές και νικημένοι ας γλυκαθούμε με σοκολάτα αμυγδάλου:

Και 2 ομαδικές εργασίες που προσωπικά λατρεύω και κάνω όποτε κάνω την αμυγδαλιά αλλά κάθε φορά γίνονται διαφορετικές γιατί τα παιδιά είναι διαφορετικά.

Mε πινέλο και τέμπερα κάνουμε τα δέντρα.