Μάνα μου τα κλεφτόπουλα και οι Ελληνοπούλες....

Ξεκινήσαμε σήμερα τις δραστηριότητές μας για στην 25η Μαρτίου.

Πρώτα πρώτα μιλήσαμε για την παράδοση και  την ενδυμασία της εποχής , για να μπούμε στο πνεύμα της.

Το ταμπλό μας εμπλουτίστηκε με μία στολή τσολιά, εικόνες από παραδοσιακές φορεσιές και μία τεράστια ελληνοπούλα και έναν τσολιά για να παρατηρήσουμε τις στολές τους.

 Α! Και μία κούκλα με παραδοσιακή φορεσιά.

Διαβάσαμε πρώτα πρώτα τα "Ελληνάκια " της Ευγενίας Φακίνου κια παρατηρήσαμε τις εικόνες. 

Τα παιδιά είπαν:  "Κυρία... μοιάζουν  σαν κέντημα".

Παρατηρήσαμε τα ρούχα... τα σχέδια... τα χρώματα... τα αντικείμενα...

Οι ανθρώπινες φιγούρες, τα καράβια, τα λουλούδια και τα πουλιά που κέντησαν και ύφαναν οι κοπελιές στα προικιά τους έγιναν ένα όμορφο παραμύθι. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Σε κάποιο νησί για χρόνια αφέντης ήταν ο Αγάς και έκανε ότι αυτός ήθελε. Οι Έλληνες κάτοικοι έπρεπε να τον υπακούν, να του δίνουν μερίδιο από τη σοδειά χωρίς κανείς να τολμά να μιλήσει. Γι' αυτό πολλά παλικάρια ξενιτεύονταν στα καράβια. Ανάμεσά τους κι ο Γιώργης.

Όταν γύρισε μετά από καιρό, βρήκε το χωριό άδειο και το Παγόνι, το αγαπημένο πουλί της αδελφής του της Μαρίας, άρχισε να του διηγείται τι έγινε την Κυριακή, που γίνονταν οι γάμοι της Παγώνας και του Γιάννου.

Είχε πια νυχτώσει, αλλά το γλέντι συνεχιζότανε και θα συνεχιζότανε για πολύ ακόμα. Ο γαμπρός κι η νύφη χόρεψαν τον πρώτο το συρτό. Μετά χόρεψαν κι όλοι οι καλεσμένοι.

Η Μαρία κι οι φίλες της τραγούδαγαν για την ομορφιά της νύφης. Το τουμπελέκι, το ούτι, το κλαρίνο συνόδευαν το χορό και το τραγούδι. Κι εκεί που όλα ήταν χαρούμενα, φάνηκε ο Αφέντης ο Αγάς με τους δικούς του. Συνηθισμένος να κάνει ό,τι θέλει, φώναξε:

- Κρασί και μεζέ για τα παλικάρια μου. Κι εσύ Μαρία, σήκω να χορέψουμε!

Όλοι πάγωσαν. Τέτοια προσβολή! Η Μαρία δεν τα 'χασε και με σταθερή φωνή του είπε:

- Δε χορεύω με το ζόρι!

Αυτό ήτανε. Η συνοδεία του Αφέντη του Αγά σήκωσε τα όπλα, οι δικοί μας τράβηξαν τα σπαθιά...

Του Γιώργη τα χείλια τρέμανε απ' το κακό του...

- Αρκετά! φώναξε και τράβηξε το σπαθί του. Τώρα θα δει!...

- Μη! Του φώναξαν οι άλλοι και τον κράτησαν σφιχτά απ' τα χέρια.

- Αφήστε με! Αρκετά πια με τον Αφέντη τον Αγά!

- Δεν έχει νόημα, Γιώργη, του είπαν οι άλλοι. Είμαστε λίγοι κι είναι πολλοί.

- Δεν είμαστε πια λίγοι, είπε ο Γιώργης. Και στ' άλλα τα χωριά το 'χουν αποφασίσει. Οι δικοί μας πού είναι τώρα;

- Οι ανήμποροι πήγανε σ' άλλα χωριά πιο ήσυχα. Οι νέοι βγήκαν στο βουνό , είπε το Παγόνι.

- Εμπρός, λοιπόν, για το βουνό!

Είχε ξεμυτίσει ο ήλιος απ' την ανατολή, όταν έφτασαν στους πρόποδες του βουνού. Όλα ήταν ήσυχα. Τίποτε δε φαινόταν, τίποτε δεν ακουγόταν... και ξαφνικά... κοκκίνισε το βουνό απ' τα φεσάκια και μια ελληνική σημαία ξεδιπλώθηκε.

- Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή!

Ήταν κοριτσίστικη φωνή, που το είπε, αλλά αρκετά δυνατή για να καταλάβει ο Γιώργης τη φωνή της Μαρίας. Με φτερά στα πόδια ανέβαιναν τώρα το βουνό, να ενωθούν με τους άλλους.

Ήταν 22 Μαρτίου του 1821.

  Το κείμενο είναι από ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ

Παρατηρήσαμε τον πίνακα του Γιάννη Τσαρούχη: "Η Μεγαρίτισσα".

Τα χρώματα... τα ρούχα.. σε ποια εποχή έζησε αυτή η γυναίκα; 

Και σε πολλές άλλες ερωτήσεις απάντησαν τα παιδιά.

 Στη συνέχεια κάναμε την παρακάτω εργασία βασισμένη στον πίνακα.

 Φτιάξαμε τσολιάδες και ελληνοπούλες που απλά τα βάψαμε και τα κόψαμε....

 Ετοιμάσαμε το  φόντο για να βάλουμε τα τσολιαδάκια μας με τέμπερα και οδοντόβουρτσα ( Την αγαπημένη μας μέθοδο για να μην ξοδεύουμε πολύ τέμπερα και να στεγνώνει αμέσως).

 Τα κολλήσαμε πάνω 

Και έτοιμο ένα μέρος από το σκηνικό μας . Τις επόμενες μέρες όλο και με καλτι θα το εμπλουτίσουμε.

 Μία ομάδα κοριτσιών πήραν πατρόν, πήραν χαρτόνια και  χαρτιά και τις αφήσαμε στην ησυχία τους.

Δείτε τι μας παρουσίασαν στο τέλος!

Φυσικά στολίσαμε την πόρτα μας.

Τα Αγόρια έκαναν τα ατομικά τους τσολιαδάκια...

 Και τα κορίτσια τις ελληνοπούλες τους .

 Που στόλισαν το κουκλόσπιτό μας!!!