Συναισθήματα - Ο δράκος του φόβου, παίρνει τους φόβους μας μακριά.

Την Παρασκευή το πρωί τα παιδιά με την κυρία Σοφία, μίλησαν για το φόβο. Προσπάθησαν να  μιλήσουν γι’ αυτά που τους φοβίζουν και να βρουν τρόπο να το ξεπεράσουν. Να μάθουν να γνωρίζουν και να αναγνωρίζουν τους φόβους τους.Σεβόμαστε τους φόβους του παιδιού και δεν τους αγνοούμε. Μέσα από τη συζήτηση καταλαβαίνει ότι και οι άλλοι έχουν τους φόβους τους, άρα δεν πρέπει να ντρέπεται γι' αυτούς.

Διάβασαν το βιβλίο της Γεωργίας Λάττα :"Θα μου μάθεις να πετάω; (Φόβος)" , από τη σειρά «Συναισθηματική κοινωνική διαπολιτισμική αγωγή».

Που να φανταστεί κανείς, πως στα έντομα θα βρεις ό,τι βρίσκεις στους ανθρώπους, όλους της ζωής τους τρόπους! Σ' έναν ανθισμένο κήπο, μια μικρή χρυσαλίδα αρνείται πεισματικά να βγει απ' το κουκούλι της. Φοβισμένη, παρακολουθεί σκηνές από τη ζωή των άλλων εντόμων που εκτυλίσσονται μπροστά της. Τελικά, θα ακούσει τη μαμά της που την προτρέπει να βγει έξω; Θα τολμήσει ν' αφήσει τη φωλιά της και να ζήσει τα όνειρά της; Ένα έμμετρο παραμύθι, που βοηθά τα παιδιά να ξεπεράσουν το φόβο

Μέσα στους στίχους αυτής της ιστορίας, ξεδιπλώνεται ένας ολόκληρος κόσμος από ετερόκλητα στοιχεία: Οι πεταλούδες, η χρυσαλίδα, τα τζιτζίκια, οι μέλισσες, οι κάμπιες, τα σαλιγκάρια, οι αράχνες, έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά, τη δική τους στάση απέναντι στη ζωή. Το κοινό τους ωστόσο χαρακτηριστικό, είναι ο φόβος, σε διαφορετική κλίμακα για τον καθένα.

Στη συνέχεια , μεταμορφώθηκαν στους ήρωες του βιβλίου και μίλησαν για τα ελαττώματα και τα προτερήματά τους.

Κάμπιες...

                                            Πεταλούδες...

                                            

                                                      Σαλιγκάρια....

                                               Μελισσούλες...

 Μετά από συζήτηση, ο καθένας περιέγραψε και ζωγράφισε το μεγαλύτερο φόβο του.

                    Μετά βγάλαμε φωτοτυπία τη ζωγραφιά με το φόβο τους.

 Τα παιδιά πήραν τη ζωγραφιά τους και την τσαλάκωσαν έτσι ώστε να την  κάνουν μία μπάλα.

     Βγήκαμε έξω και πέταξαν τη μπάλα, άρα και το φόβο τους μακριά.

 Ο καθένας ζωγράφισε το φόβο του σε μισό Α4. το δίπλωσε στη μέση και τα βάλαμε σε 
ένα καπέλο . Η ιδέα είναι από τον "Κήπο των συναισθημάτων" της Νίκης Κάντζου.

Στη συνέχεια το κάθε παιδί έπαιρνε τυχαία μία ζωγραφιά, την άνοιγε και προσπαθούσε να βρει τι φοβάται το παιδί που το έφτιαξε και να το περιγράψει.

Μετά μιλήσαμε για το δράκο του φόβου,που όπως πιστεύουν στην Κίνα, παίρνει μακριά τους φόβους μας.Η ιδέα είναι από τον "Κήπο των συναισθημάτων" της Νίκης Κάντζου.

Ο καθένας πήρε ένα πιάτο και σχεδίασε ένα χρωματιστό κύκλο. Τον έκοψε και κόλλησε πάνω το φόβο του.

 Φτιάξαμε και το κεφάλι και την ουρά του δράκου και τα ενώσαμε όλα με διπλόκαρφα.

Έτοιμος ο δράκος μας. Τώρα πλέον δε φοβόμαστε για ασήμαντα και ανύπαρκτα πράγματα.